គំរូអតីតយុទ្ធជនធ្វើសេដ្ឋកិច្ចពូកែ

ផ្តើមអាជីពនៅតំបន់ជនបទគ្មានអ្វីចម្លែកទៀត ព្រោះភាគច្រើនជនរួមជាតិខ្មែរសុទ្ធតែរស់នៅតំបន់ជនបទ ចាត់ទុកស្រែចម្ការជាអាជីព។ ពេលកន្លងក្រោមការយកចិត្តទុកដាក់របស់រដ្ឋអំណាចភូមិភាគនិងការប្រឹងប្រែងឈានឡើងរបស់មាមីង បានលេចធ្លោកសិករខ្មែរផលិតពូកែជាច្រើន ពង្រីកអានុភាពពីដាំដុះ ចិញ្ចឹមសត្វដើម្បីធ្វើមានស្របច្បាប់នៅស្រុកភូមិរបស់ខ្លួន។ នៅភូមិវិញធ្វឹង ឃុំវិញគ្វើយ ទីរួមខេត្តង៉ាណាំ ពូឃឺវវ៉ាំងថា ដោយទម្រង់ចិញ្ចឹមសត្វសម្បូរបែបប្រសិទ្ធភាព បានជំនួយអោយគ្រួសារពូលើកកម្ពស់ចំណូលនិងរួមចំណែកអភិវឌ្ឍន៍សេដ្ឋកិច្ចនៅភូមិភាគ។

ក្នុងប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លង បងថាច់ស្វឹងទុងទទួលតំណែងលេខាសម្ព័ន្ធយុវជននិងប្រ​ធានសមាគមសម្ព័ន្ធយុវជនវៀតណាមសង្កាត់លេខ៤ ទីក្រុងសុកត្រាំង។ ទោះបីការងារច្រើន តែបងទុងតែងអស់ពីចិត្តនិងទទួលខុសត្រូវក្នុងការងារសម្ព័ន្ធនិងសមាគមជានិច្ច។ មិនត្រឹមតែជាអ្នកដឹកនាំស្វាហាប់ បងថែមទាំងជាអ្នកយល់ច្បាស់និងតែងតែជិតស្និទ្ធជាមួយសមាជិកសម្ព័ន្ធ។ មិនត្រឹមតែមានការទទួលខុសត្រូវជាមួយការងារសម្ព័ន្ធ បងថែមទាំងគប់វាល់ជាក់ស្តែងឱ្យសហគមន៍ ដូចបណ្តាកម្មវិធីឧបត្ថម្ភចំពោះសមាជិកសម្ព័ន្ធ កុមានិងបណ្តាគ្រួសារមានស្ថានភាពលំបាក។

ឃុំថាញ់ធើយអាងស្រុកត្រឹងដេមាន២.៧៤១គ្រួសារ មាន៣ជនជាតិគឺគិញ ខ្មែរ ហ្វា រស់នៅជាមួយគ្នា ប្រជាជននៅទីនេះភាគច្រើនប្រកបរបរកសិកម្ម។ កំណត់ច្បាស់កម្មវិធីកសាងជនបទថ្មីគឺជាភារកិច្ចចាំបាច់និងគ្មានទីបញ្ចប់។ ឃុំ​ថាញ់ធើយអាង ស្រុកត្រឹងដេ (សុកត្រាំង) បាននិងកំពុងប្រមូលផ្ដុំរាល់ប្រភពកម្លាំងនិងស្មារតីសាមគ្គី ប្ដេជ្ញាចិត្តសម្រេចរាល់លក្ខឋានដើម្បីសម្រេចបានឃុំជនបទថ្មីនៅចុងឆ្នាំនេះ។

ពីការបានទទួលផលពីគោលនយោបាយរបស់គម្រោងចំណុះកម្មវិធីទិសដៅជាតិអភិវឌ្ឍន៍សេដ្ឋកិច្ច-សង្គមតំបន់ជនជាតិភាគតិច និងតំបន់ភ្នំ (ហៅកាត់ថាកម្មវិធី) ដំណាក់កាលទី១ (២០២១-២០២៥) ជីវភាពរបស់ជនជាតិភាគតិចលើភូមិដ្ឋានស្រុកឡុងភូ ខេត្តសុកត្រាំងក៏មានភាពរីកចម្រើន ជីវភាពសម្ភារ: និងស្មារតីរបស់ប្រជាជនមួយថ្ងៃកាន់តែបានលើកកម្ពស់។

វត្តពាងសំរឹទ្ធិ៍ស្ថិតនៅឃុំអាងហ៊ីប ស្រុកចូវថាញ់ (សុកត្រាំង)បានកសាងតាំងពីឆ្នាំ១៤៩៥ដោយព្រះតេជគុណព្រះនាមវល្លិ៍។ ពីដើមឡើយវត្តមានឈ្មោះថាវត្តត្នោត ព្រោះនៅជុំវិញវត្តមានដើមត្នោតជាច្រើន ដល់ឆ្នាំ១៩១៩បានប្តូរឈ្មោះមកជាពាងសំរឹទ្ធិ៍មកដល់សព្វថ្ងៃ។ ឆ្លងកាត់ព្រះចៅអធិការ១៨ជំនាន់ វត្តបានកសាងនិងជួសជុលជាច្រើនលើកទើបវត្តមានភាពវិវឌ្ឍន៍និងមានទិដ្ឋភាពស្រស់ស្អាតដូចសព្វថ្ងៃ។

ក្នុងឃ្លាំងវប្បធម៌របស់ជនជាតិខ្មែរមានបេតិកភណ្ឌជាច្រើនដែលបុព្វបុរសបន្សល់ទុកមកឱ្យអ្នកជំនាន់ក្រោយដូចៈ ស្ថាបត្យកម្ម អក្សរ ទំនៀមទម្លាប់ ភ្លេង តូរ្យតន្រ្តី។ល។ ក្នុងនោះមិនអាចមិននិយាយដល់សាស្ត្រាស្លឹករឹត នេះគឺជាឯកសារសរសេរអំពីធម៌វិន័យ អក្សរសិល្បៈ ក្បួនឱសថនិងក្បួនច្បាប់ទូន្មានអំពីសីលធម៌ក្នុងសង្គមរបស់ជនរួមជាតិខ្មែរក្នុងសម័យមុន។ នៅណាមបូនាពេលបច្ចុប្បន្ន សាស្រ្តាស្លឹករឹតតិចបានប្រើប្រាស់ហើយនៅតែវត្តមួយចំនួននៅរក្សាទុក។