តាមទស្សនៈជនរួមជាតិខ្មែរមិនត្រឹមតែចាត់ទុកព្រះពុទ្ធសាសនាទក្ខិណនិកាយដូចជាការជំនឿប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងផ្សារភ្ជាប់ជាមួយនឹងវប្បធម៌ ទំនៀមទម្លាប់និងជីវភាពស្មារតីរបស់ជនរួមជាតិខ្មែរ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ព្រះសង្ឃមានតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ក្នុងសហគមន៍ខ្មែរ អាស្រ័យហេតុនេះ ការជំរុញឱ្យកូនចៅទៅសាងផ្នួសបានក្លាយទៅជាលក្ខណៈវប្បធម៌ពិសេសរបស់ជនរួមជាតិខ្មែរ។ ជនរួមជាតិខ្មែរជឿថា ការសាងផ្នួសមានអានិសង្សច្រើន។ ហើយការសាងផ្នួសនេះក៏អាចចាត់ទុកដូចជាពិធីឆ្លងវ័យរបស់យុវជន។ ទោះបីគ្មានកំណត់អាយុសាងផ្នួស តែភាគច្រើនគេតែងឱ្យកូនចៅរបស់ខ្លួនទៅសាងផ្នួសពេលមានអាយុជាង១០ឆ្នាំឡើងទៅ។
 |
| ព្រះសង្ឃកំពុងរៀន។ |
ការបួសមានច្រើនយ៉ាងដូចជា៖ បួសមុខភ្លើង បួសលាបំណន់ បួសសងគុណមាតាបិតា ទោះបីបួសដោយតាមបែបណាក៏ដោយក៏ត្រូវប្រតិបត្តិតាមធម៌វិន័យ។ ទន្ទឹមនឹងការសងគុណឳពុកម្តាយ ការសាងផ្នួសនេះក៏ជាឱកាសដើម្បីរៀនសូត្រនូវចំណេះដឹងនានាក្នុងសាសនានិងហាត់ពត់ខ្លួន។
សម័យមុន បុរសត្រូវបួសតិចបំផុត៧ថ្ងៃ ឬយូរជាងឬមួយជីវិតអាស្រ័យតាមនិស្ស័យរបស់ខ្លួន ក្រោយមកអាចលាចាកសិក្ខាបទមកប្រកបជីវភាពធម្មតា។ ក្នុងសង្គមខ្មែរសម័យពីដើម គេអាចដឹងថាអ្នកដែលបានបួសឬមិនបានបួសតាមរយៈការហៅ បើបុរសណាបានបួសជាភិក្ខុហើយសឹកមក ត្រូវហៅអ្នក បើបានបួសជាសាមណេរហើយសឹកមកត្រូវហៅជី បើមិនបានបួសសោះទេហៅចៅ។
ពេលសាងផ្នួសកុលបុត្រទាំងឡាយបានរៀនអក្សរសាស្ត្រ ភាសារបស់ជនជាតិនិងចំណេះដឹងនៃវប្បធម៌របស់ជនជាតិ ព្រោះថាវត្តអារាមគឺជាឃ្លាំងវប្បធម៌ហើយជាទីរក្សាកេរដំណែលរបស់ជនជាតិ។ បុរសណាបានឆ្លងកាត់ការបួសរៀន ក្រោយពេលលាចាកសិក្ខាបទនឹងបានសហគមន៍វាយតម្លៃខ្ពស់។ មានបញ្ញវ័ន្តខ្មែរជាច្រើនបានឆ្លងកាត់ការបួសរៀនពេលលាចាកសិក្ខាបទបានក្លាយជាបញ្ញវន្តដូចជា៖ គ្រូបង្រៀន កម្មាភិបាល និយោជិត សិប្បករ។ល។
ការវិវត្តន៍របស់ទំនៀមទម្លាប់បួសសងគុណរបស់ជនរួមជាតិនៅខេត្តសុកត្រាំងអាចបណ្តាលមកពីពេលប្រទេសយើងបើកទ្វារសេដ្ឋកិច្ច រចនាសម្ព័ន្ធសេដ្ឋកិច្ចមានការផ្លាស់ប្តូរ ទំនាក់ទំនងសេដ្ឋកិច្ច វប្បធម៌ វិជ្ជាជីវៈរបស់ជនរួមជាតិខ្មែរក៏ត្រូវរងឥទ្ធិពលហើយក៏មានការផ្លាស់ប្តូរតាមសម័យកាល។ អាចឃើញថាចំនួនព្រះសង្ឃមួយថ្ងៃកាន់តែថយចុះ។ មានច្រើនមូលហេតុ ក្នុងនោះគួរកត់សម្គាល់នោះគឺ៖ ដំបូងបង្អស់ ការអប់រំបណ្តុះបណ្តាលក្នុងវត្តអារាមមិនឆ្លើយតបបានតម្រូវការនៃចំណេះដឹងទូទៅនិងការងារក្នុងសង្គមនាពេលបច្ចុប្បន្ន ជាពិសេសគឺក្នុងដំណាក់កាលប្រជែងនៃសេដ្ឋកិច្ចទីផ្សារដូចសព្វថ្ងៃ។
ក៏ដូចជាយុវជនជនជាតិដទៃទៀត ការបានស្គាល់អំពីភាពជឿនលឿននៃវិទ្យាសាស្ត្របច្ចេកទេស គោលគំនិតថ្មី បច្ចេកវិទ្យាទំនើបនឹងរួមចំណែកបើកទូលាយចំណេះដឹង បង្កជាឱកាសសម្រាប់ការអភិវឌ្ឍក្នុងដំណើរជីវិតរបស់ខ្លួន។ ពេលបច្ចុប្បន្ន យុវជនយល់ថាការសងគុណឳពុកម្តាយមានច្រើនវិធីមិនចំបាច់ត្រូវតែទៅសាងផ្នួសនោះទេ។ អ្នកខ្លះបួសបានតែរយៈពេលខ្លីមិនទាន់ដឹងយល់ជ្រៅអំពីទ្រឹស្តីព្រះពុទ្ធសាសនាក៏ដូចជាទំនៀមទម្លាប់ ប្រពៃណីរបស់ជនជាតិ ប្រការនេះបណ្តាលឱ្យបញ្ញវន្តសង្ឃមួយថ្ងៃកាន់តែតិចទៅ ហើយព្រះសង្ឃក្មេងៗកាន់តែច្រើន ព្រះថេរៈចាស់វស្សាមួយថ្ងៃកាន់តែហោចទៅ។
ព្រះតេជគុណយ័ញគីមហ្វាង បរិញ្ញាបត្រវប្បធម៌ជនជាតិភាគតិចមានសង្ឃដីកា៖ ការសាងផ្នួសមិនត្រឹមតែសម្រាប់ឱ្យកុលបុត្រយល់ដឹងជ្រៅជ្រះអំពីពុទ្ធឱវាទប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងឱ្យបានយល់ដឹងនិងចេះថែរក្សាតម្លៃវប្បធម៌ ទំនៀមទម្លាប់ប្រពៃណីរបស់ជនជាតិខ្លួន។ តែពេលសព្វថ្ងៃ ព្រះសង្ឃនៅតាមវត្តមានចំនួនតិចជាងបើប្រៀបជាមួយពេលមុន មូលហេតុអាចមកពីសេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារ មួយផ្នែកទៀតមកពីការរីកចម្រើននៃវិទ្យាសាស្ត្របច្ចេកទេស ជាពិសេសគឺខ្វះការតម្រង់ទិសរបស់អាណាព្យាបាល។ គ្រួសារជាច្រើនឱ្យកូនទៅធ្វើការរកប្រាក់ចំណូល តែជំរុញឱ្យកូនទៅបួសគឺមានចំនួនតូច។ ទន្ទឹមនឹងនោះ យុវជនទាំងអស់នោះផ្ទាល់ក៏មិនសូវយល់ដឹងអំពីសារៈនៃការបួសរៀនដែរ”៕
វឌ្ឍា
Thông tin bạn đọc
Đóng Lưu thông tin