បុរសវ័យក្មេងជក់អារម្មណ៍នឹងសិល្បៈចម្លាក់របស់ជនជាតិ

កណ្តាលថ្ងៃត្រង់ក្តៅចែស នៅតាមរបៀងព្រះវិហារវត្តពាមបួនថ្មី ដែលជាវត្តមានស្ថាបត្យកម្មពិសេសនិងល្បីល្បាញនៅខេត្តសុកត្រាំង។ យុវជនលីវមិញរី នៅសង្កាត់៤ ទីក្រុងសុកត្រាំង (សុកត្រាំង) កំពុងឆ្លាក់ក្បាច់លើដីឥដ្ឋ។ ទោះបីញើសហូរជោកប្រាណ ប៉ុន្តែប្អូននៅតែផ្តោតចិត្តលើពុម្ពក្បាច់ដែលខ្លួនកំពុងឆ្លាក់។ ក្បូរក្បាច់ដ៏រស់រវើកបានចេញរូបរាងបន្តិចម្តងៗ។

ប្អូនលីវមិញរី-សង្កាត់៤ ទីក្រុងសុកត្រាំងកំពុងឆ្លាក់ក្បាច់លើដីឥដ្ឋ។

កើតនិងធំដឹងក្តីក្នុងគ្រួសារគ្មានប្រពៃណីពីរបរចម្លាក់និងគ្មានបានឆ្លងកាត់ថ្នាក់វិចិត្រសិល្បៈ។ ប្អូនមាននិស្ស័យជាមួយសិល្បៈចម្លាក់ដោយចៃដន្យ គឺពេលប្អូនកំពុងបួសរៀននៅវត្តពាមបួនថ្មី សង្កាត់៤ ក្រុងសុកត្រាំង ពេលនោះ វត្តពាមបួនថ្មីកំពុងដំណើរការកសាងសាលាធម្មសភា ប្អូនបានតាមមើលសិប្បករចម្លាក់ចាវភឿងនៅខេត្តអាងយ៉ាងដែលកំពុងឆ្លាក់ក្បូរក្បាច់ដើម្បីបិទតុបតែងសាលាធម្មសភា។ ដោយជក់អារម្មណ៍ជាមួយក្បាច់រចនាប្រពៃណីរបស់ជនជាតិ ពេលនោះ ប្អូនរីស្វែងយល់និងចិញ្ចឹមទុកនូវការជក់អារម្មណ៍នៃវិស័យសិល្បៈចម្លាក់នេះ ប្អូនរៀបរាប់៖ ឆ្នាំ២០១៦ ខ្ញុំបានរៀននៅសាលាមធ្យមសិក្សាបាលីណាមបូ ចុងសប្តាហ៍ខ្ញុំទៅវត្តជួយការងារកសាងវត្ត ពេលនោះ លោកគ្រូចាវភឿងហៅខ្ញុំធ្វើការជាមួយ។ ក្រោយមកខ្ញុំក៏ជក់អារម្មណ៍នឹងចម្លាក់ក្បាច់ខ្មែរ។

ប្អូនបានឱ្យដឹង ប្អូនគ្មានទេពកោសល្យខាងគំនូរ ព្រោះនេះជាមូលដ្ឋាននៃការចម្លាក់ ចង់ឆ្លាក់បានល្អ ដំបូងយើងត្រូវតែចេះគូរ។ មិនបាក់ទឹកចិត្តប្អូនក៏ប្តូរផ្តាច់ចិត្តតាមរៀន។ លោកគ្រូបានផ្ញើរូបក្បាច់ដើម្បីឱ្យខ្ញុំរៀនគូរ រូបចែនាគគឺជារូបដំបូងដែលខ្ញុំរៀនគូរ រូបនេះខ្ញុំរៀនគូរអស់រយៈជាងមួយឆ្នាំទើបលោកគ្រូឃើញថាបាន តែមិនបានដោយល្អឥតខ្ចោះទេ បានត្រឹមតែគ្រាន់បើប៉ុណ្ណោះ។

អាស្រ័យរវល់រៀននៅសាលាមធ្យមសិក្សាបាលីណាមបូ ដូច្នេះ ប្អូនរីមិនអាចរៀនជាមួយលោកគ្រូដោយខ្ជាប់ខ្ជួន ម្ល៉ោះហើយការរៀនឆ្លាក់នេះបានអូសបន្លាយអស់ពេលជាយូរ ឆ្លៀតពេលរដូវវិស្សមកាលបានឈប់ពី១-២ខែទើបប្ងូនបានរៀនជាមួយគ្រូជាប្រចាំ ក្នុងពេលទំនេរប្អូនតែងរៀនគូដោយខ្លួនឯង។ ព្រោះដោយក្តីជក់ចិត្ត ប្អូនតែងគូរក្បាច់រាល់ពេលទំនេរ សៀវភៅសរសេររបស់ប្អូនដេរដាសទៅដោយក្បាច់រចនា នេះបង្ហាញនូវការខិតខំនិងប្តូរផ្តាច់របស់ប្អូន។

ក្រោយពីបញ្ចប់ការសិក្សានៅសាលាមធ្យមសិក្សាបាលីណាមបូនិងលាចាកសិក្ខាបទក្នុងឆ្នាំ២០២២ប្អូនរីចាប់ផ្តើមទៅតាមលោកគ្រូរៀនឆ្លាក់ក្បាច់រហូតមានពេលខ្លះទៅដល់ខេត្តអាងយ៉ាងនិងត្រាវិញ។ ចង់ចេះឆ្លាក់ក្បាច់មិនត្រឹមតែចេះគូរប៉ុណ្ណោះទេ គឺត្រូវឆ្លងកាត់ច្រើនដំណាក់កាលផ្សេងទៀតដូច៖ វាយដី ឆ្លាក់ក្បាច់លើដី លាយជាតិផ្សំដើម្បីចាក់ពុម្ព វាស់ខ្នាត់និងបែងខ្នាតក្បាច់។ ប្អូនឱ្យដឹងចង់ធ្វើបានពុម្ពក្បាច់ស្អាត មុនដំបូងត្រូវចេះវាស់និងបែងខ្នាតក្បាច់ឱ្យបានសមរូបរាង ពេលខ្លះត្រូវធ្វើឱ្យដូចក្បូរក្បាច់តាមប្រាសាទបុរាណ។

ដើម្បីធ្វើឱ្យបានសម្រេចពុម្ពក្បាច់មួយៗប្អូនត្រូវចំណាយពេល១ថ្ងៃចំពោះពុម្ពតូច ពី៣-៤ថ្ងៃចំពោះពុម្ពធំ។ ក្បាច់ដែលលំបាកបំផុតគឺលើផ្តែរត្រូវតែឆ្លាក់ដោយផ្ចិតផ្ចង់និងថ្វីដៃដោយប៉ិនប្រសប់ពីព្រោះមានច្រើនស្រទាប់។ ប្រការនេះបានឱ្យឃើញថា របរចម្លាក់នេះគ្រាន់តែមានការជក់អារម្មណ៍វាមិនគ្រប់ទេ ត្រូវតែមានការព្យាយាមអត់ធ្មត់ពីព្រោះបើយើងធ្វើដោយប្រញាប់ប្រញាល់ពេកវាមិនបានសម្រេចក្នុងរបរចម្លាក់នេះ។

មានប្អូនៗខ្លះក៏សុំរៀន ខ្ញុំក៏បានបង្ហាញអស់ពីសមត្ថភាព មិនលាក់អ្វីទាំងអស់។ រៀនឆាប់ចេះឬយូរអាស្រ័យលើខ្លួននិងមានការព្យាយាមឬក៏មិនព្យាយាមប៉ុណ្ណោះ។ ចំណែកគ្រូគ្រាន់តែណែនាំឱ្យបានត្រឹមត្រូវ ឱ្យស្អាតទេ ប្អូនបានឱ្យដឹងដូច្នេះ។

ជាអ្នកគ្មានទេពកោសល្យពីរសិល្បៈចម្លាក់ ប៉ុន្តែដោយការជក់អារម្មណ៍និងព្យាយាម ប្អូនរីបានបង្ហាញថ្វីដៃធ្វើបានពុម្ពក្បាច់យ៉ាងល្អប្រណីតរួមចំណែកធ្វើឱ្យកាន់តែសោភណភាពដល់វត្តខ្មែរនានា។ បានដឹង វណ្ណកម្មរបស់ប្អូនបានឆ្លាក់នៅវត្តចំនួន២នៅខេត្តអាងយ៉ាងគឺស្វាយទងនិងវត្តទ្រៀក បណ្តាក្បូរក្បាច់រចនាដែលប្អូនធ្វើច្រើនបំផុតគឺនៅវត្តពាមបួនថ្មីជាកន្លែងដែលប្អូនព្យាយាមផ្ចិតផ្ចង់ច្នៃប្រឌិតរាល់ថ្ងៃ។ ចំពោះប្អូនការច្នៃពុម្ពក្បូរក្បាច់មិនត្រឹមជាការងារសាមញ្ញ តែនៅទាំងជាភារៈក្នុងការរក្សានិងបង្កភាពសាយភាយនូវ អត្តសញ្ញាណវប្បធម៌ខ្មែរ។ ក្បូរក្បាច់នៅតាមសសរវត្តមានដូច សត្វនាគ គ្រុឌ កិន្នរ។ល។ សុទ្ធតែមានព្រលឹងពីវប្បធម៌និងការប្តេជ្ញារបស់សិប្បករ។ ការងារនោះមិនត្រឹមតែជួយឱ្យប្អូនលើកកម្ពស់ថ្វីដៃតែនៅទាំងរួមចំណែកក្នុងការអភិរក្សនិងពង្រីកបណ្តាតម្លៃវប្បធម៌ប្រពៃណីរបស់ជនជាតិ៕

វឌ្ឍា-សុផល

បុរសវ័យក្មេងជក់អារម្មណ៍នឹងសិល្បៈចម្លាក់របស់ជនជាតិ

សារព័ត៌មានសុកត្រាំងអេឡិចត្រូនិក

អគ្គនិពន្ធនាយកៈ ង្វៀងវ៉ាំងទ្រីវ

អគ្គនិពន្ធនាយករងៈ លេហ្វាងបាក់-ត្រឹងធីធូថាវ-លេមិញទ្រឿង

បុរសវ័យក្មេងជក់អារម្មណ៍នឹងសិល្បៈចម្លាក់របស់ជនជាតិ

Thông tin bạn đọc

សារព័ត៌មានសុកត្រាំងអេឡិចត្រូនិក

អគ្គនិពន្ធនាយកៈ ង្វៀងវ៉ាំងទ្រីវ

អគ្គនិពន្ធនាយករងៈ លេហ្វាងបាក់-ត្រឹងធីធូថាវ-លេមិញទ្រឿង