 |
| សង្ឃិកសម្រាប់តម្កល់រណ្ដាប់កឋិន |
តាមទស្សនៈរបស់ជនរួមជាតិខ្មែរ ការដង្ហែកឋិនមានអានិសង្សច្រើននិងនាំមកនូវសេចក្តីសុខក្នុងបច្ចុប្បន្នជាតិនិងផលានិសង្សក្នុងអនាគតជាតិ និងសម្តែងនូវជំនឿ ការគោរពរបស់ខ្លួនចំពោះព្រះពុទ្ធសាសនា។ ប្រការនេះមានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងដល់ជីវភាពស្មារតីរបស់ជនរួមជាតិខ្មែរ ផ្សារភ្ជាប់និងក្តីជំនឿលើព្រះពុទ្ធសាសនាដែលតែងផ្តល់នូវការថែរក្សានិងសេចក្តីសុខ។
ក្នុងសម័យពុទ្ធកាល ម្ចាស់ដើមបុណ្យយកសំពត់សម្រាប់ដេរសំពត់កឋិនមកប្រគេនភិក្ខុសង្ឃគង់ចាំវស្សាអស់រយៈពេល៣ខែ។ បន្ទាប់ពីទទួលសំពត់កឋិនរួចហើយ ភិក្ខុសង្ឃទាំងអស់ប្រជុំនៅក្នុងខណ្ឌសីមា ជ្រើសរើសភិក្ខុមួយអង្គដែលសក្តិសម ហើយប្រគល់សំពត់ដល់ភិក្ខុដែលបានជ្រើសនោះ។ ការដេរសំពត់កឋិនដើម្បីក្រាលគ្រងគឺសំខាន់ខ្លាំងណាស់ ព្រោះអីសំពត់កឋិនត្រូវតែដេរឱ្យបានសម្រេចនៅក្នុងថ្ងៃនោះដើម្បីយកទៅក្រាលគ្រងមុនពេលអរុណរះ។ បើសំពត់កឋិនដេរមិនទាន់បានស្រេច យឺតដល់ថ្ងៃបន្ទាប់ទៀត គឺមិនអាចក្រាលគ្រងកឋិនដោយសំពត់នោះឡើយ។
ព្រះតេជគុណ ថាច់ធឿន ព្រះចៅអធិការវត្តបឹងក្រចាប់ថ្មីមានថេរដីការ៖ បុណ្យកឋិនទានប្រារព្ធឡើងដើម្បីប្រគេនស្បង់ស្បៃត្រៃចីវរដល់ព្រះសង្ឃដែលបានគង់ចាំវស្សាអស់៣ខែ។ ពិធីបុណ្យនេះអាចធ្វើបានត្រឹមតែក្នុងរយៈពេល២៩ថ្ងៃ ពីថ្ងៃ១រោចខែអស្សុជដល់១៥កើតខែកត្តិក។ បើផុតពី២៩ថ្ងៃនេះទៅ ចង់ធ្វើបុណ្យមានលក្ខណៈបែបនេះក៏មិនហៅថាបុណ្យកឋិនទានបានដែរ។ វត្តនីមួយៗប្រារព្ធបុណ្យកឋិននេះបានត្រឹមតែ១ថ្ងៃ ហើយមានភិក្ខុយ៉ាងតិចបំផុត១អង្គគង់ចាំវស្សាគ្រប់៣ខែ។ វត្តមានតែសាមណេរក៏មិនអាចធ្វើកឋិនបានដែរ។
សព្វថ្ងៃ ដើម្បីសម្របតាមសម័យកាលទំនើប អ្នកធ្វើកឋិនបានជាវត្រៃចីវរដែលបានដេរស្រាប់នៅក្នុងហាងដើម្បីជំនួសឱ្យការដេរដោយខ្លួនឯង។ ទោះបីដូច្នេះ រណ្តាប់សម្រាប់កឋិនក៏មិនផ្លាស់ប្តូរ ហើយពិធីកិច្ចក្រាលគ្រងនៅតែតាមវិន័យបញ្ញត្តិ។ ត្រៃចីវរនៅតែជាវត្ថុសំខាន់បំផុតក្នុងពិធីបុណ្យកឋិនទាន។ ក្រៅពីត្រៃចីវរ ពុទ្ធបរិស័ទនៅទាំងប្រគេនសម្ភារៈផ្សេងដល់ព្រះសង្ឃជាច្រើនទៀតតាំងពីបាត្រ គ្រែ ទូ ដល់សម្ភារៈទំនើបដូចទូទឹកកក ម៉ាស៊ីនបោក ទូរទស្សន៍។ល។
 |
| ត្រៃចីវរនិងរណ្ដាប់សម្រាប់ប្រគេនព្រះសង្ឃក្នុងពិធីបុណ្យកឋិនទាន វត្តអំពូយារ ឃុំថាញ់ភូ ស្រុកមីស្វៀង (សុកត្រាំង) |
បរិយាកាសបុណ្យកឋិនទានពោរពេញដោយភាពសាមគ្គី ពេលក្បួនដង្ហែអង្គកឋិនធ្វើដំណើរ ចាប់តាំងពីកុមារដល់មនុស្សវ័យចាស់តែងរីករាយស្វាគមន៍ក្បួនដង្ហែ ពេលខ្លះចូលរួមក្នុងក្បួនដង្ហែទៅកាន់វត្តតែម្ដង។ លក្ខណៈពិសេសនៃពិធីបុណ្យនេះរបស់វត្តមួយចំនួននោះគឺមានទីងមោងនិងសេះដង្ហែតាម ចម្រុះដោយសម្លេងកងរំពងរបស់ក្រុមឆៃយ៉ាំនិងក្រុមរបាំ។ ក្នុងថ្ងៃបុណ្យ បណ្តាគ្រួសារតែងរៀបចំផ្កាមាស ផ្កាប្រាក់តែងដោយសន្លឹកប្រាក់ដើម្បីប្រគេនដល់វត្ត។ លក្ខណៈពិសេសរបស់បុណ្យកឋិនទាននោះគឺសទ្ធាជ្រះថ្លាចូលរួមថវិកាសម្រាប់ប្រើប្រាស់ក្នុងសកម្មភាពកសាង ជួសជុលវត្តគឺបច្ច័យកសាង អាចមានតាំងពីរាប់សិបដល់រាប់រយលានដុង ទៅតាមលទ្ធភាពរបស់គ្រួសារនីមួយៗ កត្តានេះសំដែងឡើងនូវចិត្តសប្បុរសនិងជឿជាក់លើព្រះពុទ្ធព្រះធម៌។
ក្នុងស្ថានភាពសង្គមមួយថ្ងៃកាន់តែអភិវឌ្ឍ ពិធីបុណ្យកឋិនទាននៅតែរក្សាបានតម្លៃវប្បធម៌ប្រពៃណីរបស់ជនរួមជាតិខ្មែរ នេះបានបញ្ជាក់នូវការបន្តស្នងនិងការសម្របនៃវប្បធម៌ខ្មែរក្នុងសម័យទំនើប។ ទោះបីពិធីបុណ្យនេះមានប្រភពពីសាសនាសុទ្ធសាធ តែបានជនរួមជាតិខ្មែរប្រារព្ធដោយអធិកអធម ហើយចាត់ទុកថាជាពីធីបុណ្យសំខាន់ប្រចាំឆ្នាំ។ ឆ្លងតាមពិធីបុណ្យនេះ ជនរួមជាតិខ្មែរមិនត្រឹមតែសម្តែងនូវការគោរពចំពោះព្រះពុទ្ធសាសនាបុណ្ណោះទេ ថែមទាំងសម្តែងនូវភាពសាមគ្គីក្នុងសហគមន៍នៃជនរួមជាតិ រួមចំណែករក្សានិងពង្រីកអត្តសញ្ញាណវប្បធម៌ជនជាតិនិងភាពស្ថិតស្ថេរនៃព្រះពុទ្ធសាសនា។
វឌ្ឍា
Thông tin bạn đọc
Đóng Lưu thông tin